Op 9 april 2022 is ons vierde kindje, onze derde dochter, Mira van Meer geboren. Als je het leuk vindt, kun je de geboorte van Vera hier nalezen, de geboorte van Lena via deze link en de geboorte van Alex via deze link.
Zwangerschap
Een zeer gewenste zwangerschap van een vierde kindje kwam er dan vorige zomer. In de periode voorafgaand aan de zwangerschap viel ik 10 kilo af en liep ik 10.000 stappen per dag of meer om mijn conditie en gezondheid optimaal voor te bereiden. Op mijn verjaardag 25 juli testte ik positief en begon een nieuwe prachtige (geboorte)reis.
De zwangerschap verliep vanaf het begin gezond. Geen misselijkheid, wat een zegen was, maar me ook erg onzeker maakte omdat ik bij de drie eerdere gezonde zwangerschappen heel misselijk was, en bij onze miskraam niet. De bekkenpijn begon wel alweer vrij vroeg met 14 weken, maar met veel rust, liggen, een lieve fysiotherapeut en een bekkenband, was het beheersbaar, de pijn.
Echo’s
De echo’s waren steeds een feestje, alle kinderen mochten mee! Voor wie in midden Nederland woont is Echocentrum Leidsche Rijn wat mij betreft dan ook echt ‘n aanrader!
Verloskundige
Net zoals bij de andere drie zwangerschappen zochten we voor deze begeleiding weer een zelfstandige werkende verloskundige uit. De verloskundige die we bij de laatste bevallingen hadden is inmiddels een lieve vriendin, maar helaas niet meer als vroedvrouw aan het werk.
Gelukkig vonden we in Ijsselstein het duo Tineke en Mariëlle, waarbij Mariëlle ons vaste gezicht/aanspreekpunt was en we ook Tineke leerde kennen voor het geval Mariëlle niet zo kunnen, of voor ‘t geval extra ondersteuning fijn zou zijn.
Het was een hele fijne begeleiding. Mariëlle kwam voor bijna alle afspraken bij ons thuis, waardoor ook de kindjes met haar vertrouwd raakten en wij geen oppas hoefden te regelen om toch samen alle afspraken te doen. Wat een luxe! Praat toch ook anders in je eigen vertrouwde nestje dan om een vreemd kantoortje. Al is het kantoortje in Ijsselstein wél heel leuk sfeervol ingericht, bij de paar keer dat we daar wél waren!
Eén van de fijne dingen van een zelfstandige vroedvrouw blijft toch wel dat je veel tijd hebt om allerlei zaken te bespreken. We bouwden als gezin echt ‘n band met Mariëlle op en dat is zoveel waard! Geen onderwerp was te gek, soms ging het helemaal niet over zwangerschap, maar leer je elkaar van mens tot mens kennen en dat is óók super fijn voor als je iemand bij zo’n intiem moment uitnodigd.
Voorgevoel
Al va af het begin van de zwangerschap heb ik het gevoel dat deze bevalling heel snel kan gaan. Ik noem meerdere keren in gesprekken dat het voor mijn gevoel in 2 uur gaat gebeuren, maar dat ik dat gevoel ook niet vertrouw: is het niet gewoon wishful thinking na twee sterrenkijkers? Mijn bevallingen duurden eigenlijk steeds langer, dus vertrouwen op dit snelle voorgevoel voelt gek….
Over tijd
Op 31 maart zijn we uitgerekend. De oudste kwam met 36 weken, de andere twee in week 39. Ik dacht dus iemand te zijn die week 40 niet zou halen, maar toch breekt ook week 41 aan.
Gerommel
Niet alleen het overtijd gaan voelt anders, ook het feit dat het zo nu en dan rommelt. De 5 april word ik ‘s nachts wakker van weeën, die ongeveer ‘n uur aanhouden. Ik word enthousiast van het idee dat ze komt, val weer in slaap en daarna volgt er de hele dag niks. Best balen eventjes! Dit gebeurt gedurende de week nog een aantal keer, waardoor ik niet meer echt weet waar ik aan toe ben. Gevoelsmatig dan, want echt weet je dat bij bevallen natuurlijk nooit (hihi).
Acupunctuur
Ik voel vanuit de verloskundige gelukkig geen druk tot allerlei ingrijpen, maar merk toch dat het me bezig houdt. Ik boek voor vrijdagmiddag een accupunctuurafspraak, onder het mom van baadt ‘t niet, dan schaadt ‘t niet.
De behandelaar is aardig, de behandeling zelf prima gezellig. Ik heb niet het idee dat het iets in gang zet die avond/nacht en wordt dan toch licht teleurgesteld weer wakker zaterdag. Vervolgens baal ik van mezelf van de teleurstelling: ik gun ons meisje haar eigen tijd, waarom baal ik dan?
Grappig he, hoe je eigen hoofd je in de weg kan zitten soms.
Zaterdag 9 april
Ik heb wat weeën, na een dutje, vanaf 14 uur ‘s middags. Korter dan n minuut, en vaak met 10-30 min ertussen. Nog niet echt noemenswaardig, en na het eerdere gerommel van deze week neem ik het ook maar niet te serieus.
M’n ouders waren gezellig op visite van drie uur tot ongeveer half vijf. Af en toe had ik een wee, maar kon er nog gewoon doorheen praten. Ik vertelde het hen (en de kinderen) maar niet, omdat ik niet (nog meer?) teleurstelling wilde veroorzaken als ‘t weer niet door zou zetten.
Stilgevallen
Daarna viel het een tijdje stil. Geen wee meer te bespeuren, zelf wel vrij druk. Koken, opruimen, eten, kindjes onder de douche, kindjes voorlezen, iedereen op bed. Niet echt wee bevorderlijk 😉 Om 19u toch voor de zekerheid de kraamzorg geappt en de verloskundige maar gebeld, dat het wat rommelde. Dat hadden we zo afgesproken, dat ik hen zou verwittigen als er wat veranderde.
Om 19.30 keken mijn man en ik nog ‘n Big Bang Theory aflevering, zoals zo vaak in de zwangerschap. Tijdens de aflevering waren er één of twee weeën die mijn aandacht vroegen, dus er leek toch wat te gaan beginnen. Na afloop ging ik naar de wc en had daar toch 2 wat pijnlijker weeën. Ik had de timer al ‘n tijdje erbij, maar die gaf nog steeds korter dan een minuut aan met heel onregelmatige tijd ertussen (soms 2 minuten, soms 20).
Nog geen signaal dat het door zou zetten. Op dat moment was er wel een gevoel van dankbaarheid: als de weeën in intensiteit toenamen, zou het vast doorzetten. Ik had toen alleen nog niet door hoe snel die dankbaarheid toch in negatieve zelfpraat om zou slaan….
Om 20.30 kwam de overbuurvrouw nog wat badzout voor in het bevalbad brengen, we hebben nog gezellig staan kletsen. Ik had ’n wee, maar kon er weer gewoon doorheen kletsen. Dat vond ik weer stom, omdat het me het idee gaf dat het alweer afzwakte…
In de tussentijd zette mijn man ‘t bad op. Eigenlijk nog niet met het idee dat ze (snel) zou komen, maar meer omdat die luchtpomp zo’n kabaal maakt en de kinderen aan het begin van de avond vaak minder makkelijk wakker worden dan midden in de nacht. De overbuurvrouw waarvan we het zout kregen, zou ook de speciale tuinslang met warm water aansluiten op hun kraan, omdat we in ons ecohuis een te klein warmwatervat hebben en dat bij eerdere bevallingen veel onrust gaf. Ze was dus vast op de hoogte dat mijn man de slang zou kunnen komen brengen die “nacht”…
Wat gebeurt er?
Rond 21u vond ik het ineens snel gaan. Ik werd heel misselijk, m’n benen gingen ineens veel shaken, ik kon geen houding meer vinden, had ineens echt veel pijn bij de weeën, begon vanzelf geluid te maken bij de weeën en dat was allemaal totaal onherkenbaar voor zo vroeg in ‘t stadium voor mij. Ik had weer last van allerlei (nieuwe) stemmetjes in m’n hoofd: “hoe houd ik dit ooit vol? Ben ik zo kleinzerig geworden? Ben ik het vergeten van eerdere keren? Hoe houd ik dit de hele nacht vol? Wat is er mis?”
Een aantal van die gedachten deelde ik met mijn man, die weer binnenkwam van het slang brengen bij de overburen. Hij zei lieve mooie dingen: dat ik het kon, dat bevallen en moederen mijn superpower was, dat het er allemaal bijhoorde, dat m’n lijf wist hoe het moest, dat hij er voor me was… Super fijn en behulpzaam allemaal, ik voelde me echt gesteund. Die steun had ik ook echt hard nodig gevoelsmatig, dus toen heb ik ook de verloskundige maar teruggebeld dat ik haar nodig had. Eigenlijk helemaal niet omdat ik dacht dat de baby er bijna was, maar omdat die zelfpraat me ontzettend in de weg zat en ik wat hulp nodig had daarbij (en bij de heftigheid). Ze kwam eraan!
Om 21.40 ongeveer ging ik weer naar de wc. Dat was eigenlijk de fijnste plek: op de bank kon ik mij geen houding geven, lopen lukte door de bekkenpijn niet lekker en staan ging lastig door al het shaken. Op de wc heb ik met een vinger bij mezelf van binnen gevoeld. Dit deed ik ook bij de bevalling van de andere kinderen met regelmaat, om te kijken wat er veranderde en hoe het ervoor stond.
De reden van de heftigheid werd meteen heel helder: ik voelde een hoofdje met vliezen op ‘n paar centimeter afstand! M’n paniek en negatieve zelfpraat sloeg direct om in actie en daadkracht : het was dus zo heftig omdat ‘t zo bizar snel ging, ik hoefde ‘t niet meer lang vol te houden, het kwam heel snel goed! Toen ging alles super snel: opgestaan van de wc en hop naar ‘t bad. Manlief geïnstrueerd om de kraamzorg te bellen en daarna de verloskundige op speaker te bellen. Ik wilde ook perse m’n sokken nog uit voor ik in bad ging 😂 dus heb als ‘n soort paard met hoefjes nog voor mijn man gestaan die ze uittrok. M’n shirt lukte zelf en ik kon de grote stap het bad in nog maken.
Toen ben in bad gaan zitten met nog maar weinig water erin pas. De verloskundige stond op de speaker, mijn man achter mij aan de badrand. Met de eerste perswee braken de vliezen en stond het hoofdje. Bij de volgende (of dezelfde, dat weet ik niet meer goed) werd eerst haar hoofdje en daarna vrij kort erop haar lijfje geboren. Tussendoor heb ik nog even gevoeld of ik de navelstreng kon voelen, maar die zat niet om haar nekje.
Onze prachtige dochter Mira kwam boven water om 22u. Ze keek ons meteen aan. Twee minuten later konden we haar eerste huiltje horen. Aan de telefoon vroeg de verloskundige nog hoe het ging, die hoorde ons vervolgens lekker verliefd tegen onze lieve kleine dochter kletsen.
Andere kinderen erbij
Toen we door hadden dat alles goed was, heeft m’n man onze dochters ( op dat moment 5 jaar en 6 jaar oud) meteen uit bed gehaald, ons zoontje van 3 wilde niet wakker worden. Het plan was eigenlijk om ze wakker te maken vóór de bevalling, zodat ze erbij konden zijn. In die tien minuten dat we doorhadden dat ‘t al zover was, was er echter geen tijd meer voor om ze al op te halen. Achteraf gezien helemaal prima zo!
Mariëlle de verloskundige kwam rond 22.15 ook binnen en vrij kort daarna de kraamzorg Tamara. Ineens toch een woonkamertje vol, zo kort na de intieme komst van Mira.
Samen in bad
De meiden konden nog bij mij en Mira in het grote bevalbad (dat inmiddels verder vol liep vanuit onze eigen kraan). Na een tijdje werd de placenta ook in bad geboren en wilden de meiden er graag uit. Ziet er toch gek uit, zo’n placenta die ronddrijft in een pan 😉 Daarna ging papa even met Mira in bad, dan kon ik me op de bank gaan installeren. Super zoet om die trotse papa en jongste dochter zo samen in dat bad te zien ❤️
Daarna hebben de meisjes de navelstreng losgeknipt met papa, hebben we beschuit met muisjes gegeten en las papa ‘n verhaaltje voor, de meiden lagen rond middernacht weer in bed.
Terugblik na 4 dagen
We zijn dolgelukkig. Het zat niet precies in de planning om ‘t alleen te doen, maar ik zei wel al vanaf ‘t begin van de zwangerschap dat deze bevalling heel snel zou gaan. En dat kwam uit 😍 nu zijn we lekker aan het genieten van onze vier lieve droppies ❤️
