Onze baby Mira is geboren op 9 april en tijdens dit schrijven dus 2,5 maand oud. Ze groeit goed, lacht veel, ontwikkelt zich helemaal zoals zou moeten en we zijn dolgelukkig met haar (en natuurlijk ook nog dolgelukkig met elkaar en de andere kindjes). Ze heeft wel een koemelkeiwitallergie wat de eerste weken voor veel huilen en spugen zorgde, maar als ik me netjes aan een koemelkeitwitvrij dieet houd, gaat het heel goed met haar!
Daar ben ik misschien wel éxtra dankbaar voor, omdat het 3 jaar geleden heel anders liep na de geboorte van onze zoon. Ik was toen boos. Woedend. Woest. Dat past helemaal niet zo goed bij me, gelukkig. Normaal kan ik vrij goed m’n schouders ergens over ophalen en overal het positieve van inzien. Ik wist ook niet zo goed wat me overkwam: ik was toch dolgelukkig met m’n gezinnetje, m’n vrienden, m’n familie en m’n werk, waarom was ik dan steeds zo razend!? Ik kon uit m’n slof schieten om de deurbel, om een pot pindakaas die niet goed open wilde, om willekeurige nieuwsberichten, om mensen die op straat iets riepen, om auto’s die te langzaam/te snel/teveel links/teveel rechts reden; ik had een lontje dat al op was voor de dag begon.
Vier postpartum stoornissen
In Nederland praten we al jaren over postpartum depressie. Daar hangt nog wel wat taboe omheen, maar veel mensen kennen de term en er is gelukkig hulp voor in de vorm van therapie of medicijnen. Toen ik dan ook met mijn klachten naar de huisarts ging, was dat al snel het vermoeden en kwam ik op een ellenlange wachtlijst terecht. In de tussentijd kon ik wel bij de praktijkondersteuner terecht.
Maar wist je dat er (ten minste) vier verschillende vormen van postpartum stoornissen zijn, die we eigenlijk allemaal (onterecht) als depressie bestempelen? Je hebt de postpartum depressie en en postpartum psychose, postpartum rage en postpartum anxiety.
Ik had, door de hormonen, het slaaptekort, te weinig zelfzorg, te snel weer aan het werk, en wellicht nog andere onbewuste dingen dus ontzettend veel last van boosheid. Ik was daarnaast ook angstig, maar gelukkig niet depressief.
Wandelen was een deel van de oplossing
Ik hou nu ontzettend van wandelen, lopen, sjokken, en slenteren! In de lente en zomer is mijn favoriet, maar ook in de herfst en winter houd ik ervan om lekker naar buiten te gaan en in beweging te komen. Stil op een stoel zitten past niet zo goed bij me, dus als ik binnen ben ben ik veel aan het haken (of werken…) en als ik buiten ben, wandel ik graag.
Dat is begonnen in die periode na de geboorte van de derde. Als alles me aanvloog en iedereen was irritant, stopte ik de baby in de draagdoek en ging ik wandelen. Langzaam opbouwend vanwege de bekkenpijn, maar elke dag een stukje meer. Met een luisterboek of muziekje, of met een goede buurvrouw of vriendin.
Dat wandelen heeft me echt gered in die periode. Door het bewegen nam de razendheid af (het ging alleen niet razendsnel, jammer hè?) en ook bouwde ik de goede gewoonte op om meer buiten te zijn en daar ook echt meer van te genieten!
Ik wil je dan ook bij deze uitnodigen om eens meer te wandelen. Ook of juist als je niet lekker in je vel zit. Met een luisterboek, een muziekje, een vriendin, of gewoon met je zelf en je eigen gedachten. Maak eens wat foto’s onderweg, of neem een dobbelsteen mee en laat die bepalen hoe je loopt (gooi je 1,2 > links, 3/4 > rechts, 5/6 > rechtdoor). De wereld wordt echt mooier als je wandelt 🙂
